Επειδή, δεν υπήρχαν οικονομικοί πόροι για το σύλλογο, αναγκάζονταν το διοικητικό συμβούλιο, οι ποδοσφαιριστές και οι φίλαθλοι, να αναλαμβάνουν ξένες δουλειές, πχ να θερίζουν με τα χέρια, επειδή τότε δεν υπήρχαν θεριζοαλωνιστικές μηχανές, το σκάψιμο αμπελιών με τα λεγόμενα τρίχαλα, πήγαιναν μάλιστα και στην Περαία, η οποία είχε πολλά αμπέλια.

Νωρίτερα, οι Γερμανοί κατακτητές, που έμεναν στο Πλαγιάρι, μεταξύ των άλλων διέθεταν οι περισσότεροι και αθλητικά ρούχα και παπούτσια. Κάθε πρωί πριν βγει ο ήλιος παίζανε μεταξύ τους ένα διπλό. Το γήπεδο ήταν εκεί που είναι σήμερα το μεγάλο πάρκο. Οι εστίες ήταν η μία ανατολικά και η άλλη δυτικά. Από αυτούς δύο ήταν πολύ μεγάλοι παίκτες. Αυτοί έμεναν στο σπίτι του Μπαρμπαγιάννη του Πιρπερή. Δίπλα στο γήπεδο ήταν το σπίτι του Παναγιώτη Μωραΐτη, το οποίο ήταν διώροφο και τα παράθυρα των δύο δωματίων έβλεπαν στο γήπεδο. Τα τζάμια πολλές φορές έσπαζαν από τα δυνατά σουτ, αλλά αμέσως τα αντικαθιστούσαν με δικά τους έξοδα.

Μια μέρα έπαιξαν στο διπλό με τους Γερμανούς και δικοί μας. Ο Θανάσης Πιρπιρής, έπαιζε τέρμα και Μπακ ο Θάνος Γιάννης, ο οποίος μάλιστα ήταν ο μόνος από τους Έλληνες που φορούσε αθλητικά παπούτσια. Του τα είχε στείλει ο πρώτος ξάδελφός του από την Αθήνα, ο οποίος έπαιζε στην πρώτη ομάδα του Πανιωνίου. Δεξί Μπακ έπαιζε ο Διαμαντής Σπανός του Αθανασίου, ο οποίος φόραγε λαστιχένια παπούτσια (της αλυσίδας), οι περισσότεροι παίκτες μας φορούσαν τέτοια παπούτσια.

Σε μια φάση ο Διαμαντής με πολύ δυνατό σουτ έστειλε την μπάλα αλλά και το παπούτσι του στα σπίτια του Γιαλαμά του Σταμπουλή και του Παπανικόλα, τα οποία ήταν 3-4 μέτρα πιο χαμηλά από το γήπεδο. “Άστο Διαμαντή πήγε για σπόρια στο μαγαζάκι του Παπανικόλα” φώναξε η κερκίδα και τότε αυτός έβγαλε και το άλλο παπούτσι και το πέταξε και συνέχισε να παίζει μόνο με μάλλινες χοντρές κάλτσες. Πλέον έπαιζε σ ‘αυτό το στυλ, όπως και πολλοί παίχτες έπαιζαν εκείνο τον καιρό, θεωρώντας ότι πατούσαν στο γήπεδο πιο σταθερά.

Έξω αριστερά έπαιζε ο Κώστας ο Βαϊράμης (ο λεγόμενος “Ζαμπέτας”), ο οποίος ήταν γρήγορος και τεχνίτης, ο οποίος έβαλε και γκολ στους Γερμανούς. Επίσης, ο αδερφός της μάνας μου ο Γιώργος Χατζηθεοδώρου, μετέπειτα κάτοικος Αγγελοχωρίου. Πριν από μερικούς μήνες υπηρετούσε στο ναυτικό ως καπετάνιος σ’ ένα καράβι και κουβαλούσε στρατιώτες Έλληνες και Άγγλους στην Αίγυπτο. Δύο φορές τα καράβια του βυθίστηκαν από τα Γερμανικά στούκας, αλλά και δύο φορές γλύτωσε και μάλιστα έσωσε και δύο ναύτες που δεν ήξεραν κολύμπι. Ο αθλητισμός ενώνει τους ανθρώπους, αυτοί που μέχρι χθες ήταν εχθροί, σήμερα μέσα στο γήπεδο ήταν φίλοι και ο ένας δίνει συγχαρητήρια στον άλλο. Τι όμορφο πράγμα.

Έπαιζαν, επίσης ο Τριαντάφυλλος Μπουσμπουράνος, ο Θεόδωρος Γαλατιανός, ο Νίκος Καλαφάτης, του Γιώργου του Μαρίτη ο πατέρας, ο οποίος φορούσε άρβυλα και σε μία φάση σούταρε με δύναμη και μαζί με τη μπάλα χτύπησε ένα Γερμανό στο καλάμι. Εκείνος σφάδαζε από τους πόνους και έκανε πολύ ώρα για να συνέλθει. Τότε η κερκίδα πάγωσε θεωρώντας ότι θα μας σκοτώσουν οι Γερμανοί, και ρωτούσε ο ένας τον άλλο, “ποιος τον χτύπησε” και έλεγαν άλλοι ο Νίκος του Αλμπάνη, δεν ήξεραν το επίθετο του (Καλαφάτης). Αλλά ο Γερμανός διοικητής είπε “ο αγώνας συνεχίζεται, στο ποδόσφαιρο συμβαίνουν αυτά”. Στο σημείο αυτό ζητάω συγγνώμη εάν παρέλειψα ορισμένους παίκτες, τους οποίους και δεν θυμάμαι.